Z powodów estetycznych u niektórych pacjentów można stosować implanty ceramiczne z tlenku cyrkonii. Zainteresowanie materiałami ceramicznymi w implantologii istnieje od kilkudziesięciu lat. Możliwości zastosowania ceramiki w implantologii wynikają z chęci zamiany elementów metalowych - implantów i łączników, w celu uzyskania szczególnego efektu kosmetycznego, jaki posiada i nadaje tkankom przeświecając przez nie cyrkon w kolorze tkanek zmineralizowanych. Ponadto ceramika ta wykorzystywana jako elementy odbudowy protetycznej czyni efekty estetyczne przewyższające niejednokrotnie własne uzębienie. Do tych materiałów zalicza się aluminę a ostatnio szczególnie ceramikę cyrkoniowa. Dla celów implantologicznych wykorzystuje się ceramikę cyrkonowa najwyższej jakości, dzięki temu możemy w niektórych przypadkach klinicznych uniknąć efektu podkonturowości implantu w strefie estetycznej.
Implanty ceramiczne są proponowane jako jednoczęściowe, przez-śluzówkowe. Możliwości implantów ceramicznych odbiegają od implantów tytanowych. Ten rodzaj implantów, ich kształty, powierzchnie wymagają specjalnych procedur klinicznych jak i wysokich umiejętności chirurgicznych lekarza. Tytan i cyrkonia są minerałami nie występującymi w postaci metalu, ich właściwości są odmienne w wielu punktach. Liczba publikacji dotyczących tytanu, implantów tytanowych sięga setek tysięcy, ceramicznych brak jest znaczącej liczby publikacji. Pierwsze prace z wykorzystaniem implantów ceramicznych w badaniach u zwierząt, powstały przeszło 40 lat temu, są autorstwa prof. Rami Sandhausa, Ingwar Branemark jest pionierem śródkostnej implantologii tytanowej, Rami Sanhaus jest pionierem implantologii ceramicznej.
KORONY I MOSTY OPARTE NA IMPLANTACH Z CERKONU
Wszystkie elementy mogą być wytwarzane przy wykorzystaniu znanych technik związanych zarówno z protetyka konwencjonalna jak i procedurami zaawansowanymi jak procesowanie i obróbka CAD/CAM. 5-letnie obserwacje 3-punktowych mostów cyrkoniowych opartych na naturalnych zębach nie wykazały żadnych pęknięć, czy uszkodzeń pracy protetycznej. Firma Bredent produkuje implanty White Sky. Straumann prowadzi badania nad możliwością wyprodukowania implantów ceramicznych hybrydowych. Również Nobel-Biocare zaprezentowała prototypy implantów ceramicznych: jednoczęściowych i dwuczęściowych, połączonych z tytanowa częścią do śluzówkową.
Korzystną cechą materiałów ceramicznych jest ich doskonała odporność na korozję, dobra koegzystencja oraz możliwość dokładnego połączenia z tkankami. Cechę tę posiadają materiały ceramiczne z kontrolowaną aktywnością powierzchniową, umożliwiającą bezpośrednie, chemiczne połączenie implantu z kością. Materiały te, zwane szkłem biologicznym (bioglass lub bio-glass-ceramic) zawierają w swoim składzie wapń i fosfor w odpowiednich fizycznych proporcjach, co pobudza reakcję stymulującą formowanie się kości (Hench i Paschall). Wadą tych materiałów jest mała odporność mechaniczna, zwłaszcza zaś duża łamliwość. Z uwagi na ich pozytywne cechy prowadzone są aktualnie intensywne badania naukowe i próby szerszego ich wprowadzania do implantologii.
Obecnie stosowane są głównie następujące materiały ceramiczne: związki glinu, sole fosforanowe i wapniowe, bioaktywne szkła i szkło ceramiczne.
Związki glinu charakteryzują się dobrą koegzystencją tkankową, ale są ciągle materiałem stosunkowo łamliwym, co ogranicza ich zastosowanie do przypadków, w których nie występują duże obciążenia, a więc do odbudowy pojedynczych zębów, czy nadbudowy wyrostka zębodołowego. Połączenie wszczepów aluminiowych z tkankami ułatwia porowatość tworzywa, która występuje również w części koronowej zęba, mogąc stać się drogą wnikania infekcji w głąb tkanek.
Fosforany wapniowe o proporcji wapnia do fosforu 1:2 charakteryzują się tym, że kość łatwo wrasta do ich powierzchni. Implanty takie, zwłaszcza o konsystencji porowatej, wykazują dużą resorpcję i są po pewnym czasie zastępowane przez kość. Implanty o bardziej zbitej strukturze resorbują się znacznie wolniej. Zastosowanie fosforanów wapniowych jako materiału do wszczepu korzeni zębów zostało szczegółowo opisane przez Denissena w jego rozprawie doktorskiej. Związki te są również używane do pokrywania korzeni wszczepów wykonanych z innych materiałów w celu lepszego ich połączenia z kością.